Hoe was jouw band met je vader?

Toen ik klein was, speelde mijn vader met me. Hij maakte een schild en zwaard voor me, en we speelden riddertje. Hij liep rond met mij op zijn schouders. Hij deed een trucje waarbij het leek of hij zijn eigen vinger lostrok. Hij stak zijn scheten in brand, en meer van dat soort geintjes. Ik vond het allemaal geweldig; ik hield van mijn vader.

Het spelen stopte toen ik ging puberen. Onze relatie werd moeizaam. Mijn ouders hadden een slecht huwelijk. Hij was veel op zijn werk, mijn moeder werkte thuis. Zij klaagde over hem en noemde hem een Einzelgänger. Ik koos partij voor mijn moeder.

Als mijn vader thuis was sprak hij niet veel. Als hij dat wel deed ging het meestal over school en huiswerk. Als jongen-die-langzaam-man-werd paste ik me aan. Ik koos een studie waarvan ik dacht dat die goed was (rechten). En ik nam emotioneel afstand. Ik sloot me af en hield mijn gevoelens voor mezelf.

Ondertussen miste ik mijn vader. Veel meer dan ik op dat moment besefte.

Ik miste een vader die er écht voor me was. Die met me sprak over wat ik dacht en voelde. Die mijn vele onuitgesproken vragen kon beantwoorden; over mezelf, ons gezin, vriendschappen, meisjes en de wereld om me heen.

Ik miste een vader die me hielp om man te worden.

Min of meer stuurloos begon ik aan mijn leven als volwassen man. Uiteindelijk functioneerde ik in de maatschappij. Ik had een baan, een huis, vrouw en kinderen. Die baan was vooral mijn manier om voor mijn gezin te zorgen. Mijn huwelijk een teleurstellende poging om de warmte die ik thuis had gemist alsnog te krijgen.

Onbewust had ik het voorbeeld van mijn vader overgenomen. Ik was een kostwinner en een Einzelgänger geworden.

Het keerpunt kwam in 2011 na mijn scheiding. Ik ging aan mezelf werken.

Eerst met geweldloze communicatie, waarmee ik schoorvoetend maar vastbesloten leerde om woorden te geven aan mijn gevoelens en behoeften. Er ging een nieuwe wereld voor me open.

Vervolgens met mannenwerk. In 2014 vertrok ik naar Schotland voor mijn initiatie als man. Daar werd ik geconfronteerd met het diepe gemis van mijn vader. Ik dacht dat mijn tranen nooit zouden stoppen. En wat voelde ik me opgelucht toen mijn verdriet er eindelijk uit kwam.

Vanaf dat moment had ik een structuur waar ik op kon bouwen. Een gemeenschap van mannen waar ik aan mijn issues kon werken. Ik werd opener en mijn zelfvertrouwen groeide. Ik had mijn levensmissie ontdekt en richtte mijn leven daar steeds meer op in.

Nu, elf jaar later, help ik als coach mannen om hun waarheid te ontdekken en hun leven daarop in te richten.

Ik ben benieuwd of je iets herkent in mijn verhaal. Als je wilt, deel het hieronder.

Heb je vragen? Neem gerust contact met me op.